donderdag 10 juni 2010

The Chinese Way

Ik voel het: ik moet! Vanochtend al stak het rechtsonder in mijn buik. Signalen die er niet om logen. Omdat ik andere dingen aan mijn hoofd had, negeerde ik ze, de steken, me onderwijl realiserend dat ik 's avonds pas weer tijd zou hebben. Daarna zat ik uren achtereen in de trein. De reis leidde me af, onderweg trok het landschap aan me voorbij. Een betoverend landschap. En ik had zoveel om over na te denken, ik had zoveel aan mijn hoofd.
Na de treinreis volgde het vliegveld. Daar bleek het een chaos! Vertragingen leidden ertoe dat honderden passagiers al uren wachtten. Een kakafonie van stemmen, omroepers, gezang en zelfs fluitspel trad ons tegemoet. We gingen zitten en ineens voelde ik het weer: ik moet. Geen ontkomen aan nu, zeker nu een wachttijd van enkele uren in het verschiet lag, gevolgd door een vliegreis van vier uur en een zoektocht in het midden van de nacht naar een hotel.

Onrustig loop ik door de hallen, op zoek naar rust. Weg van de drukte! Ik vind rust, sluit me op en dan... dan staat er ineens een groep vrouwen voor mijn deur. Ik zie hun hooggehakte kleine voetjes heen en weer stappen. Ze kletsen, lachen en onderwijl gaan ze ombeurten naast mij zitten. Slechts een bordkartonnen wandje scheidt ons. 'Laat maar', denk ik, sta zuchtend op, bekijk mijn benauwde gezicht in de spiegels en keer terug naar man en zoon.

Om half drie landen we. Onderweg slaap ik als een Roos. Redelijk uitgerust belanden we met behulp van een paar snelle stadsjongens in een hotel vlakbij het vliegveld. Een vreselijk duur hotel naar 's lands begrippen. We worden genaaid en we weten het maar ja, we zijn verreisd en we willen slapen. Om zeven uur moeten we weer weg.
Man en zoon gaan buiten even roken en dan ineens voel ik het weer: ik moet! Terwijl ik van alles los gord onderweg ren ik, ga zitten en dan.... dan lukt het niet. Na een beloftevol begin stagneert het. Zweet staat op mijn voorhoofd. 'Oh, my God', denk ik, 'moet ik hier nu de hele nacht zo blijven zitten? Forget it! How to handle?' En dan ineens weet ik het: The Chinese Way. Ik ontdoe me van schoenen en broek, hurk, zeg 'uuuuuhhh' en zie daar....
Rest mij slechts een laatste handeling: het netjes deponeren, daar waar het hoort....

Geen opmerkingen:

Een reactie posten