zaterdag 12 juni 2010

HUILEN

Ze huilt. Maar niet echt. Ze speelt dat ze huilt. 'Dat doet ze goed', denk ik. 'Zo herinner ik me haar van toen. Toen het niet goed ging met haar en haar werk.' Huilend, echt huilend zat ze daar terwijl wij wachtten. Tussen het snikken door praatte ze. Voor haar verweer lieten we haar alle ruimte. 'Natuurlijk, van beide kanten was er iets niet goed gegaan, maar het initiatief lag bij jou', was onze boodschap. 'Dat hoort bij je werk. Je hebt teveel steken laten vallen. Het gaat gewoon niet goed.'
Ze moest eens weten hoe nerveus wij zelf van te voren waren, voor dat gesprek. Maar we hielden ons rustig aan tafel. Kalm. Zoals onze rol dat van ons verlangde. Alle ruimte was voor haar op dat moment. Daarna ging ze weg en kwam niet meer terug.
Klaarblijkelijk is ze een andere richting ingeslagen. Een kant waarvan we toen al dachten, dat hij beter bij haar paste dan het managen van een complex project. Ze is bedrijfsacteur geworden. Een schitterend vak! Bewonderend bekijk ik haar foto in het tijdschrift en bestudeer haar betraande gezicht, haar houding. 'Het huilen is haar niet vergaan', denk ik, 'het huilen is haar niet vergaan.'

2 opmerkingen: